مریم

کمتر پیش میاد که اینجا متنی رو برای کسی اختصاصی بنویسم. همیشه ترجیح میدم که اینجا کلیات نوشته بشه تا جزئیات.... شاید یه جورایی جزئیات رو بگم. اما ..... بگذریم.

اینا رو گفتم چون امروز میخوام یک متن اختصاصی بنویسم. برای کسی که مدت زیادیه میشناسمش. یک دوست خوب. نمیدونم به چه دلیلی اومد و به چه دلیلی رفت..... اما در مورد این رفتن ها و آمدن ها توی محیط نت، همیشه چیزی هست که آدم رو ناراحت و متاثر میکنه...

توی این مدت طولانی که روی نت بودم، از اتاقهای چت روم و دوستان قدیمی... از 360 روی یاهو و دوستان خوب اونجا.... از وبلاگ نویسی و خواننده های بلاگم.... و......... با دوستان خوبی آشنا شدم... خیلی چیزها ازشون یاد گرفتم و امیدوارم که چیزهایی رو هم یادشون داده باشم.....

اما این یک نفر، مطمئنا از دوستان خاص من بود. ...........

از اینکه اینجا بودی خوشحال بودم. هرچند که عقاید من و تو فاصله های زیادی با هم داشت. اما بودنت رو دوست داشتم.... دوست خوبی بودی و سعی کردی خیلی چیزها رو یادم بدی و میدونم که من چیز زیادی یاد نگرفتم! اما صبرت در مقابل عقاید متضادم قابل ستایش بود......

تمام اینها رو گفتم که به یک جا برسم....

این فقط محیط نت نیست که ما از بودن متداومش خسته میشیم.... ما آدمها همیشه از بودن یکنواخت و یکنواخت بودن خسته میشیم.... پس سعی میکنیم گاهی هم نباشیم تا بودنمون یکنواخت نشه.... گاهی هم سعی میکنیم یکنواخت نباشیم تا از بودنمون خسته نشیم.... این فقط توی دنیای مجازی اتفاق نمیافته.........

روزی به یک دوست که مثل تو خداحافظی کرد، گفتم که نباید این کار رو بکنه. گفتم ما در مقابل دوستیهایی که ایجاد میکنیم مسئول هستیم. در مقابل عادتهایی که ایجاد میکنیم، در مقابل علایق، در مقابل عادتها، در مقابل........ هر جا که پای یک انسان دیگه به هر نحوی در میون باشه مسئولیم..... و ازش خواستم که نره....

اما امروز این رو از تو نمیخوام. چون میدونم گاهی لازمه. گاهی برای بهتر بودن لازمه که نباشیم. گاهی جایی هستیم که احساس تنها بودن داریم و برای جدا کردن این دو کلمه از هم بهتر میبینیم که "نباشیم" تا "تنها باشیم".....

امیدوارم هرجا هستی موفق باشی.......

................... من و تمام کسانی که توسط من تو رو میشناسن، برای تو سربلندی و شادی آرزو داریم.......